در پست قبل با مفهوم وجود و ماهیت آشنا شدیم.
حال در متن واقع حقیقت واحد بیشتر نداریم یعنی فقط ماهیت متن واقع را پر کرده است یا فقط وجود واقع پر کرده است
همچنین می توان گفت که هر دوی آنها اصالت دارد و متن واقع را پر کردند زیرا مستلزم این حرف این است که از هر چیزی در واقعیت دو تا وجود داشته باشد.
این در حالی است که در خارج ما با شیء واحدی سر و کار داریم.
اینجاست که با دو اصطلاح اعتباری برای حیثیت ماهیت و اصالت برای حیثیت وجود روبرو می شویم.
.............
آیا ماهیت فقط اموری ذهنی است؟
اعتباری بودن ماهیت به این معنی نیست که ماهیات تنها اموری ذهنی هستند.
به طوری که در خارج هیچ ریشه ای ندارند و هنگامی که در مواجهه با اشیای خارجی قرار می گیرد و می خواهد به تقسیم بندی و تمیز آنها بپردازد آنها را می سازد.
پس اعتباری یعنی چی؟ (انتزاعی بودن)
اعتباری بودن به معنای انتزاعی بودن این حیثیت است.
انتزاع همانگونه که از معنای لغوی آن برمی آید به این معناست که این مفهوم از همان متن خارجی و شیء واقعی اخذ شده است.
بدون آنکه ذهن از خود چیزی بر آن متن واقعی بیفزاید!
یعنی ذهن در اینجا حالت انفعالی دارد و فعال.
